สิม : ศิลปะทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญา

  • สุรพันธ์ สุวรรณศรี มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด
  • พระมหาอำนวย มหาวีโร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด
  • เอี่ยม อามาตย์มุลตรี มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด

Abstract

           บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการบริหารจัดการและส่งเสริมอนุรักษ์ศิลปะทางวัฒนธรรมภูมิปัญญาของสิม 5 ด้าน ได้แก่ 1)การเสริมสร้างปราชญ์ชาวบ้านให้เป็นผู้นำในการอนุรักษ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น 2)การสืบสานสืบทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นศิลปะการทำสิมไปสู่คนรุ่นต่อไป 3)การปลุกจิตสำนึกของคนในชุมชนให้ตระหนักถึงเห็นคุณค่าของภูมิปัญญาท้องถิ่น 4)การส่งเสริมกิจกรรมร่วมเพื่ออนุรักษ์ภูมิปัญญาท้องถิ่นให้เกิดอาชีพและรายได้แก่คนชุมชน และ 5)การจัดการความรู้นำเทคโนโลยีมาจัดเก็บข้อมูลและศึกษาวิจัยเพื่อพัฒนาภูมิปัญญาท้องถิ่นศิลปะการสร้างสิมดำรงอยู่สืบไปเพราะว่าสิมเป็นงานศิลปะที่เกิดจากภูมิปัญญาของท้องถิ่นที่สวยงามสมบูรณ์แบบ มีเอกลักษณ์เฉพาะ ปรากฏสุนทรียธาตุทั้ง 3 ประการ คือ ความงามความน่าชมและความเป็นเลิศ สร้างขึ้นจากความเชื่อศรัทธาทางพุทธศาสนาว่าเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับใช้ในกิจของสงฆ์อาทิ พิธีอุปสมบท หรือการกฐิน จัดเป็นงานวิจิตรศิลป์และประยุกต์ศิลป์ ที่สร้างสรรค์ขึ้นเพื่อแสดงความงดงามและตอบสนองการใช้สอยรวมทั้งตอบสนองทางด้านอารมณ์และจิตใจนอกจากจะมีความงดงามแล้ว ยังเป็นที่รวมความคิด วิถีชีวิตของชุมชนกลายเป็นวัฒนธรรมที่ทรงคุณค่า พัฒนาการของสิมในยุคที่ 1 เป็นสิมอีสานพื้นบ้านบริสุทธิ์แบบดั้งเดิม ยุคสร้างบ้านแปลงเมืองได้รับอิทธิพลศิลปะและวัฒนธรรมงานช่างล้านช้าง ยุคที่ 2 เป็นสิมพื้นบ้านประยุกต์โดยช่างพื้นบ้านได้รับอิทธิพลศิลปะ วัฒนธรรม จากกลุ่มช่างญวนมีบทบาทสำคัญโดยเฉพาะศาสนาคาร และยุคที่ 3 เป็นสิมอีสานประยุกต์หรือสิมพื้นบ้านผสมเมืองหลวง งานช่างในยุคนี้อาศัยศึกษาจากภาพถ่าย หนังสือ ตำรา หรือแหล่งศิลปะสถาปัตยกรรมวัด

References

กาญจนา แก้วเทพ. (2549). วิทยาศาสตร์สื่อและวัฒนธรรมศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : เอดิสัน เพรสโปรดักส์.

ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2537). วัฒนธรรมไทยกับขบวนการเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชวน เพชรแก้ว. (2547). การเสริมสร้างและประยุกต์ใช้ความรู้ในท้องถิ่นในสถานการณ์ปัจจุบัน. วารสารไทย. 2(3). 14-23.

พระธรรมธีราชมหามุนี (2514). “ความรู้เรื่องสีมา” วัดศรีประวัติ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์พระจันทร์.

พระบัว (2525). “สีมาวินิจฉัย”. มหาขันธกวรรณา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ธรรมบรรณาการ.

พระภิกษุปาสาทิโก. (2513). พัทธสีมา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แพร่การช่าง.

พระมหาณัฐพันธ์ สุทสฺสนวิภาณี (หาญพงษ์). (2558). การวิเคราะห์ความงามของศิลปะที่ปรากฏบนผ้าไหม 12 ราศี จังหวัดอุดรธานี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิตสาขาปรัชญา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาณัฐพันธ์ สุทสฺสนวิภาณี (หาญพงษ์). (2561). การวิเคราะห์ความงามของผ้าไหมนครชัยบุรินทร์ตามทฤษฎีอัตวิสัย. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาปรัชญา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระยาขัติยวงษา (เหลา ณ ร้อยเอ็ด). (2472). พงศาวดารภาคอีสาน. พระนคร : โรงพิมพ์ศรีหงส์.

พระราชศีลโสภิต. (2526). ประวัติมหาธาตุ. อุบลราชธานี : โรงพิมพ์ศิริธรรม.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2519). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ส่วนท้องถิ่น.

วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2532). ศิลปหัตถกรรมไทย. กรุงเทพฯ : การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

วิโรฒ ศรีสุโร. (2536). สิมอีสาน. กรุงเทพฯ : มูลนิธิโตโยต้า.

ศักดิ์ชัย เกียรตินครินทร์. (2542). ภูมิปัญญาชุมชนแพทย์วิเศษในการพัฒนา. วารสารวัฒนธรรมไทย. 36(9). 2-4.

สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส (2514). วินัยมุขเล่มที่ 3. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.

สมเด็จพระวันรัตน์(แดง). (2465). เทศนาว่าด้วยพิธีผูกสีมา. พระนคร : โรงพิมพ์โสภณพิพรรฒนาการ.

สุวิทย์ จิระมณี. (2533). สิมพื้นถิ่นอีสานตอนกลาง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรม. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อัจฉรี จันทมูล. (2559). ภูมิปัญญาในการผลิตผ้าไหมมัดหมี่ผู้ไท. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. ฉบับพิเศษ. 284-289.
Published
2021-12-01
How to Cite
สุวรรณศรี, สุรพันธ์; มหาวีโร, พระมหาอำนวย; อามาตย์มุลตรี, เอี่ยม. สิม : ศิลปะทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญา. วารสารพุทธปรัชญาวิวัฒน์, [S.l.], v. 5, n. 2, p. 209-221, dec. 2021. ISSN 2730-2644. Available at: <http://ojs.mbu.ac.th/index.php/jbpe/article/view/1635>. Date accessed: 15 may 2024.
Section
Academic Article